Moja kolęda na dziś.

• stanislav
• niedziela, 26 grudnia 2021, 13:45:00

@ikulalibal#//Jakże ja się za młokosa kochałem z Pani Zdzisławie//

Komisarz @ikulalibal usiłuje nieustannie wypędzać Polaków na margines Europy i wmawiać Im kompleksy ( czyżby to projekcja jego własnych ?) . Powód zawsze się znajdzie. A to zazdrościmy Rosjanom...wszystkiego, i ponoć od zawsze...., a to nie mieliśmy władców na miarę Rusi Kijowskiej czy Państwa Moskiewskiego, a to nie mamy tak " wybitnych pisarzy" jak Prilepin itd. A teraz okazuje się, że mieliśmy także kompleksy wobec Jugosławii i Grecji... po prostu według komisarza @ikulalibala Polacy w niczym nie mieli własnych osiągnieć, a byli jedynie papugą innych narodów.... i tego typu bajdurzenia.

A tak na poważnie na wspomniany temat można znaleźć chociażby tutaj:

" Przyczyną uchodźstwa Greków do krajów demokracji ludowej była wojna domowa, która w latach 1946–1949 podzieliła społeczeństwo greckie na sojuszników monarchii i zwolenników kierowanego przez Komunistyczną Partię Grecji Tymczasowego Rządu Demokratycznego Wolnej Grecji. Zbrojnym ramieniem lewicowego ośrodka była Demokratyczna Armia Grecji dowodzona przez gen. Markosa Wafiadisa. Na czele KPG stał sekretarz generalny Nikos Zachariadis. Komunistów z DAG wspierali lewicowi macedońscy bojownicy z Frontu Wyzwolenia, z greckiej prowincji Macedonia. Do pewnego czasu siłom komunistycznym aktywnego wsparcia udzielały państwa

bloku wschodniego – Albania, Bułgaria i Jugosławia. Jednak nasilający się od 1948 r. konflikt na linii Stalin–Tito przyczynił się do klęski DAG, wywołanej przygniatającą przewagą militarną sił monarchistycznych. W połowie 1949 r. podjęto decyzję o ewakuacji do Albanii oddziałów partyzanckich oraz pozostającej do tej pory pod ich kontrolą ludności cywilnej.

W ramach tajnych ustaleń państw demokracji ludowej polska flota handlowa odbywała rejsy do albańskiego portu Durres. Dostarczała ona greckim partyzantom walczącym w wojnie domowej broń i wyposażenie wojskowe produkcji niemieckiej, amerykańskiej lub angielskiej. W okresie całej akcji wykorzystano jednostki: „Stalowa Wola”, „Kościuszko”, „Bałtyk”, „Wisła” oraz „Karpaty”. Bezpośrednio po zakończeniu wojny polskie statki transportowały z Durres rannych partyzantów, ich rodziny i ludność cywilną do portów ZSRR, Rumunii, Bułgarii i Polski [6]

Uchodźcy z Grecji nie byli grupą jednolitą narodowo. Przeważali etnicznie Grecy i Macedończycy (Słowianie). Wśród nich znajdowali się także Wołosi (Vlasi, którzy mówili w języku romańskim), Pomacy (muzułmanie, którzy posługiwali się słowiańskim z dialektem języka bułgarskiego), Grecy Pontyjscy (przybyli do Grecji z obszaru Morza Czarnego po traktacie w Lozannie z 1923 r. w ramach wymiany ludności z Turcją) oraz Grecy z Azji Mniejszej [7]

Po klęsce na Vitsi i Grammos w 1949 r. partyzanci przekroczyli granicę albańską, rozpraszając się po krajach demokracji ludowej. Partyzanci ewakuowali również dzieci, według komunistów po to, by je chronić, według strony rządowej – by poddać je indoktrynacji i wcielić do armii jako nowych żołnierzy [8]

.

Imigracja ludności greckiej i macedońskiej do Polski sięga czasów wojny domowej (1946–1949), jednak trwała także w kolejnych latach. Około 76,6 proc. ogółu emigrantów z Grecji przybyło drogą morską, reszta dotarła drogą lądową – pociągiem. Podróż drogą morską odbywała się w grupach z albańskiego portu Durres przez Gibraltar, cieśniny duńskie do Gdańska, Gdyni i Świnoujścia. Na statkach pracowali również polscy lekarze, wykonując niezbędne zabiegi w drodze do szpitala. Karetki ze Świnoujścia woziły partyzantów greckich do szpitala nr 250 na wyspie Wolin [9]

.

W latach 1948–1960 do Polski przybyło ogółem około 13,5 tys. Greków i Macedończyków oraz 513 dzieci greckich przywiezionych we wrześniu i październiku 1948 r. Kolejne 2092 dzieci pojawiło się w kwietniu 1949 r.; łącznie Polska przyjęła ich prawie 4 tys. Największa fala emigracji dorosłych przypadła na lata 1949–1950 i objęła 9282 osoby. Ponadto w latach 1950–1956 w ramach tzw. akcji łączenia rodzin do Polski przybyło 829 osób, zarówno dorosłych, jak i dzieci, a wyjechało z niej – 2960 osób. Po 1956 r. w wyniku ciągłego ruchu migracyjnego, wyjazdów do Jugosławii, Bułgarii, krajów zachodnich czy reemigracji do Grecji, liczba ludności greckiej w Polsce systematycznie spadała. W połowie lat siedemdziesiątych mniejszość ta liczyła niespełna 8 tys. osób [10].

Zgodnie z ówczesnymi zarządzeniami w latach 1948–1951 na potrzeby Greków powstały

ośrodki, które traktowano jako placówki zamknięte i tajne, tzn. pobyt w nich nie był ujawniony. Personel obsługujący całą akcję pochodził ze stałego Ośrodka Wychowawczego w Lądku. Wśród uchodźców byli ludzie w różnym wieku, zarówno młodzi, starcy, jak i noworodki, jednak wszyscy w złym stanie, zniszczeni, wychudzeni.

W październiku 1949 r. do ośrodka wczasowego w Dusznikach-Zdroju przyjęto transport

1500 osób: 300 mężczyzn, 800 kobiet, 380 dzieci i 20 niemowląt [11]. Na konferencji w Komitecie Repatriantów w Dusznikach-Zdroju zapadła decyzja o przeniesieniu wszystkich repatriantów z Dusznik w rejon powiatu Jawor. W konferencji brali udział przedstawiciel Centralnego Zarządu Państwowych Gospodarstw Rolnych, przedstawiciel Funduszu Wczasów Pracowniczych i kierownik Ośrodka FWP w Dusznikach-Zdroju [12].

W 1949 r. drogą morską przybyły do Gdańska cztery transporty: w końcu lipca, na przełomie września i października, w listopadzie oraz w grudniu. Późniejsze były już rzadsze i mniej liczne. Rannych przewożono pociągami do Szczecina, a dalej autobusami do miejsca przeznaczenia [13].

(...)

Całość :

Izabela Kubasiewicz Uniwersytet Jagielloński " Emigranci z Grecji w Polsce Ludowej.

Wybrane aspekty z życia mniejszości "

patrz:

https://www.polska1918-89.pl/pdf/emigranci-z-grecji-w-polsce-ludowej.-wybrane-aspekty-z-zycia-mniejszos,4586.pdf

.

• link
• nadużycie